Pojęcia władzy rodzicielskiej oraz zakwaterowania dziecka są dwoma odrębnymi zagadnieniami.
Jak stanowią przepisy, władza rodzicielska przysługuje wspólnie obojgu rodziców, nawet w przypadku separacji, a także niezależnie od ustaleń dotyczących zakwaterowania dziecka.
Każda decyzja dotycząca dziecka, co do zasady, musi być podejmowana wspólnie.
Zasada ta musi funkcjonować przy uwzględnieniu codziennej rzeczywistości u jednego lub drugiego rodzica. Zatem niektóre kwestie o minimalnym znaczeniu nie wymagają każdorazowej zgody ze strony drugiego rodzica.
Może się jednak zdarzyć, iż sąd zadecyduje o przyznaniu władzy rodzicielskiej wyłącznie jednemu z rodziców (w takim przypadku oczywistym jest, że u tego z rodziców dziecko będzie miało swoje zakwaterowanie) lub może też upoważnić jedno z rodziców do podejmowania niektórych decyzji samodzielnie.
W przypadku hospitalizacji ,Rodzic, u którego dziecko zamieszkuje nie może samodzielnie decydować o hospitalizacji dziecka.
Hospitalizacja dziecka jest ważnym aktem, który wymaga zgody obojga rodziców.
Bywa jednak, iż natychmiastowe skontaktowanie się z drugim rodzicem nie jest możliwe. Dopuszcza się by w nagłych wypadkach tylko jeden rodzic mógł zdecydować o hospitalizacji dziecka.
Następnie jego obowiązkiem jest, aby jak najszybciej zaangażować drugiego z rodziców w każdą późniejszą decyzję.
Rodzic nie może udać się z dzieckiem za granicę bez zgody drugiego z rodziców.
Władza rodzicielska jest wspólna, a decyzje dotyczące dziecka muszą być podejmowane razem.
Podczas podróży za granicę zaleca się zatem posiadanie pisemnego upoważnienia od drugiego rodzica.
Jednakże, artykuł 373 Kodeksu cywilnego („code civil”) dopuszcza pewne domniemanie. Dla osób trzecich działających w dobrej wierze (tzn. takich, które nie są świadome braku porozumienia/zgody między rodzicami), rodzic, który działa sam, może zostać uznany za działającego za zgodą drugiego rodzica. Domniemanie takie, zgodnie z prawem belgijskim, istnieje w stosunku do osób trzecich, nawet jeżeli są to osoby sprawujące kontrolę graniczną. Należy jednak pamiętać, iż co do zasady w krajach strefy Schengen kontrola graniczna została zniesiona, a krótka podróż może nie stanowić problemu.
W przypadku wszystkich podroży lotniczych (które mogą w praktyce okazać się zablokowane), długich podróży lub podróży długodystansowych, zaleca się podpisanie dokumentu przez oboje rodziców. Należy, dlatego sprawdzić, w zależności od kierunku docelowego, które dokumenty należy dostarczyć, w razie potrzeby kontaktując się z ministerstwem spraw zagranicznych („SPF Affaires étrangères”) lub ambasadą odwiedzanego kraju.
Należy również zauważyć, iż w zdecydowanej większości przypadków (z wyłączeniem podejrzenia o uprowadzenie) sąd rozpatrujący spór o możliwość udania się na wakacje przez dziecko, zdecyduje się zezwolić mu na podróż. Nadużycia oraz próby „zablokowania” wyjazdu dziecka niepoparte słusznymi podstawami są zatem z reguły skazane na niepowodzenie.
Jeżeli w trakcie separacji jedno z rodziców wyjeżdża wraz z dziećmi żyć za granicą, drugie z rodziców może się temu sprzeciwić.
Decyzja o tym, gdzie będzie żyło i mieszkało dziecko, tym bardziej jeśli jest to dla niego zmiana radykalna, jest decyzją, która musi być podejmowana wspólnie przez oboje rodziców, nawet gdy ci znajdują się w stanie separacji.
W przypadku braku porozumienia co do tej kwestii, o sporze rozstrzygnąć będzie musiał sąd.
Cdn.
